Ιστορίες Παλιάς Θεσσαλονίκης: Το ελληνικό τραγούδι σε ένα φεστιβάλ γέννημα-θρέμμα της ΔΕΘ

Μαζί με τη Διεθνή Έκθεση οι Θεσσαλονικείς του '60, του '70, του ΄80 και του ΄90 μετρούσαν αντίστροφα και για ακόμα μία διοργάνωση που έγινε θεσμός για την πόλη και χάραξε μία ιστορία που ακόμα και σήμερα αφήνει γλυκιές μνήμες σε αυτούς που το έζησαν, το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού.

Το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, γέννημα-θρέμμα της ΔΕΘ και της Θεσσαλονίκης το 1962, μπόρεσε από ένα εγχείρημα αρχικά να αποτελέσει το γεγονός της χρονιάς και να κερδίσει μια περίοπτη θέση στην καρδιά του κόσμου που συνέρρεε τα δύο πρώτα χρόνια στο γήπεδο καλαθόσφαιρας της ΧΑΝΘ και αργότερα στο Αλεξάνδρειο Αθλητικό Μέλαθρο για να ακούσει κάποιους ήδη καθιερωμένους, αλλά και κάποιους πρωτοεμφανιζόμενους ερμηνευτές, σε καινούργια τραγούδια. Ο διαγωνσμός αφορούσε τα τρία καλύτερα, στον στίχο, στη μελωδία, στην ενορχήστρωση και στην ερμηνεία.

Το Α' Βραβείο στην πρώτη διοργανωση του 1962 απονεμήθηκε στο τραγούδι των Κώστα Γιαννίδη και Στέλιου Χριστοφορίδη «Οι αλυσίδες» που ερμήνευσε η Καίτη Μπελίντα, ενώ στην τρίτη διοργάνωση, το 1964, έγινε το αδιχώρητο με πάνω από 10.000 κόσμου στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο.

Τα ονόματα που πέρασαν από το φεστιβάλ ήταν αμέτρητα: Μαίρη Αλεξοπούλου, Αντύπας, Τώνης Βαβάτσικος, Τζένη Βάνου, Μιχάλης Βιολάρης, Γιάννης Βογιατζής, Δώρος Γεωργιάδης, Γιοβάννα, Δάκης, Ελένη Δήμου, Ελπίδα, Άντζελα Ζήλια, Σώτος Παναγόπουλος, Γιώργος Ζωγράφος, Κλειώ Δενάρδου, Νίκη Καμπά, Αλέκα Κανελλίδου, Πάνος Κόκκινος, Δημήτρης Κοντολάζος, Ζωή Κουρούκλη, Χρήστος Κυριαζής, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Μπελίντα, Βλάσης Μπονάτσος, Γιώργος Αλκαίος, Ελένη Αντωνιάδου, Κατερίνα Γαρυφαλάκη, Μανώλης Λιδάκης, Μαριάνα Νικηφόρου, Φίλιππος Νικολάου, Αντώνης Ρέμος, Σάκης Ρουβάς, Κώστας Σμοκοβίτης, Τώνης Στρατής, Λάκης Τζορντανέλι, Κώστας Τουρνάς, Τέρης Χρυσός, τα ντουέτα Σπύρος-Λήδα, Αντώνης Πολίτης-Τζίνα Σπηλιωτοπούλου, Ρόμπερτ Ουίλιαμς-Μπέσσυ Αργυράκη συγκροτήματα Νοστράδαμος, Charms, Blue Birds.

Αρχικά, το 1959 και για δύο ακόμα χρόνια, το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας οργάνωσε στην Αθήνα το φεστιβάλ του ΕΙΡ, το οποίο όμως δεν άντεξε στον χρόνο και οδηγήθηκε στην κατάργησή του. Τον χειμώνα του 1961-2 η Ελληνική Μουσική Εταιρεία πρότεινε στη Δ.Ε.Θ. τη συνδιοργάνωση ενός φεστιβάλ τραγουδιού, καθώς κανένας άλλος φορέας της πόλης δεν το αναλάμβανε και εκείνη είπε το ναι, «επί του… παρόντος». Εκείνο το «επί του παρόντος» κράτησε 36 χρόνια.

Ο ποιητής και στιχουργός, Δημήτρης Ι. Μπρούχος, θερμός θιασώτης και στυλοβάτης του φεστιβάλ για 22 χρόνια με πολλές συμμετοχές και βραβεία, αλλά και επανειλημμένα μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής μοιράζεται με τη Voria.gr γνωστές και άγνωστες πτυχές ενός ιστορικού θεσμού που τη διεξαγωγή του ανέμενε όλη η Ελλάδα.

Όπως αναφέρει ο κ. Μπρούχος, «το φεστιβάλ ξεκίνησε το 1962 φιλόδοξα, με ψηλά τον πήχυ και δυναμική ανοδική πορεία, καθ' όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του '60, και του '70, που θεωρώ ότι ήταν το μεσουράνημά του. Με την είσοδο στη δεκαετία του '80 και του '90 αρχίζει η κάμψη του, με τελευταία διοργάνωσή του την 36η, το 1997, καθώς παρουσιάζονται τραγούδια άλλου ύφους και ήθους. Εγκαταλείφθηκε το ελαφρό τραγούδι, προστέθηκαν στην ορχήστρα (και καλώς) λαϊκά όργανα και πλέον διαγωνίζονταν τραγούδια όλων των στυλ. Αυτό μπέρδεψε-νομίζω-τον κόσμο, που έχασε το ενδιαφέρον του για τον θεσμό. Σε συνδυασμό με τη αλλαγή του χώρου διεξαγωγής (21 φορές) και την εναλλαγή των παρουσιαστών, μην ξεχνάμε ότι ο Άλκης Στέας υπήρξε για 20 χρόνια η ψυχή του Φεστιβάλ, όλοι όσοι ακολούθησαν, δεν κατάφεραν να τον αντικαταστήσουν στην καρδιά του κόσμου».

Αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους η διοργάνωση έφτασε στη δύση της το 1997 ο κ. Μπρούχος θεωρεί πως «το φεστιβάλ ό,τι ήταν να δώσει, το έδωσε. Άλλωστε άλλαξαν όλα. Ο τρόπος που αισθανόμαστε, που επικοινωνούμε, που εκφραζόμαστε, με τον καιρό το φεστιβάλ κατέληξε αναχρονιστικό και ανεπίκαιρο. Ήταν τόσο δυνατό το ξεκίνημά του και η συνέχειά του μέχρι κάποια χρόνια, που εγκλωβίστηκε σε εκείνη την αισθητική και την καθιέρωση».

Το 2005 είχε γίνει μία προσπάθεια αναβίωσης από την ΕΡΤ η οποία και κράτησε μέχρι το 2008. Ο κ. Μπρούχος, όμως, που είχε εκλεγεί στην Οργανωτική Επιτροπή, δεν το χαρακτηρίζει ακριβώς ως τέτοια προσπάθεια.

«Υπήρχαν άλλοι λόγοι που η ΕΡΤ χρησιμοποίησε τη δημοφιλία του θεσμού, προκειμένου να προωθήσει μελλοντικά μια ιδέα, η οποία χρειαζόταν ένα άλλοθι. Η κατάληξη βέβαια ήταν ίδια ακριβώς με το φεστιβάλ του ΕΙΡ που είχε γίνει στην Αθήνα», σχολιάζει, ενώ προσθέτει πως «το μόνο θετικό είναι ότι και από το φεστιβάλ της ΕΡΤ, που κράτησε από το 2005 μέχρι το 2008, βγήκαν δυο-τρεις αξιόλογοι καλλιτέχνες και αντίστοιχα τραγούδια».

Το Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού παραμένει και θα εξακολουθεί να παραμένει μια όμορφη ανάμνηση, από τα χρόνια της αθωότητας και των ονείρων. «Τότε υπήρχαν ακόμα είδωλα και μύθοι. Ίσως να είναι και καλύτερα έτσι. Άλλωστε, μόνον όσα βρίσκονται στην ασφάλεια της μνήμης, μας ανήκουν πραγματικά», καταλήγει ο ποιητής και στιχουργός.

Για το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε και μία διάλεξη από τον κ. Μπρούχο με τίτλο «Η Θεσσαλονίκη στη Μουσική: Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού και ΔΕΘ» την περασμένη Τετάρτη στο πλαίσιο της έκθεσης «Η Θεσσαλονίκη μέσα από τις συλλογές» στην 87η ΔΕΘ.

*Οι πληροφορίες και ορισμένες φωτογραφίες προέρχονται από τον κ. Μπρούχο, ενώ άλλες φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Κυριάκου Ποζρικίδη «Ιστορίες της Έκθεσης». 

Πηγή : Voria.gr